7 de marzo de 2011

EN BLANCO

No se porqué, pero cuando no estoy delante del ordenador se me ocurren miles de ideas para escribir en mi pobre blog, pero es sentarme delante y facebook me abduce, me anula cualquier otra intención que tenía en mente cuando he pulsado el botón de encendido del ordenador. Facebook es como las pipas, una vez empiezas no puedes parar.

Parece que mi vida esté en "stand by" desde que tengo a mi bebé, estoy en estado de espera continuo. Estoy esperando un montón de cosas:
  • mi vuelta al trabajo y el agobio que supondrá - es me genera una ansiedad que me consume por dentro. tengo ganas de volver a tener visa social y productiva pero me da miedo.
  • que mi pareja encuentre trabajo. Estar en el paro significa que él puede tener todo su tiempo para estar con nuestro bebé y esto es fantástico, pero estamos 24 horas juntos y la incertidumbre de si podrá volver a trabajar antes de que se le agote el paro también me produce ansiedad (me he vuelto adicta a la galletas Oreo bañadas de chocolate)
  • que llegue verano y poder llevar a nuestro peque a la playa y disfrutar de tardes largas
  • espero que mi peque vaya creciendo de forma "normal", el hecho que sea prematuro también me crea angustia por si algo no va como es debido
  • espero tener más iniciativa y hacer algo diferente ahora que tengo tiempo, aunque no se porqué tengo la sensación de "estar en blanco", de no avanzar, de tener la oportunidad delante y estar ciega.
  • espero que la puñetera crisis pase de una vez y que le gente podamos respirar un poco más
  • espero poder tener la suficiente fuerza de voluntad y paciencia para darle una educación a mi hijo
  • ...

4 comentarios:

Javier I. Sampedro dijo...

Verás como el tiempo pone todo en su lugar. Poco a poco la adaptación a la rutina del trabajo, verás como tu pequeño va creciendo sano y pueden disfrutar con él cuando llegue el verano.

Aún queda mucho 2011 por delante. Ánimo mujer :)

Teresa dijo...

ànims! És molt dur el primer temps amb el bebe a casa però passa més depressa del que una creu. I entenc perfectament el que és aquesta "espera"...

nerona dijo...

Ingrid, t'entenc perfectament!!!! Jo també tinc ganes de tornar a treballar, pero al mateix temps em crea ansietat: com sera deixar el nen a la guarderia, si la planta on treballaré m'agradarà, etc... hi ha dies en què tot sem fa una muntanya, però suposo que la incertesa ens crea ansietat!!! ànims!!

per cert, quan tornes a treballar?

ivisca dijo...

A mi també em passa el mateix, tinc la sensació d'estar sempre esperant alguna cosa. Estic fins i tot esperant que em toqui la loteria.
Suposo que hem d'aprendre a gaudir al màxim els petits moments que estem vivint.