11 de abril de 2011

CUENTA ATRÁS

Dioooooooooos... sábado me reincorporo al trabajo.

Tengo ganas de volver a la vida normal, a bajar de esta burbuja de felicidad, pero... me da tanta pena separarme de mi niño...

Aun no he sacado la pena que se incrustó en mi cuando me tuvieron que hacer una cesárea y tener a mi niñito 2 meses en la incubadora.

Solo de ver un reportaje, una foto de unos padres junto a una incubadora me pongo a llorar... pero lloro porqué me dan pena ¡esos padres! y cuando recuerdo o quiero recordar adrede no siento nada, no siento pena de mi. He enterrado el dolor y aun no lo he sacado. Pero me supura mala leche cuando alguien hace algún comentario si tengo demasiado tiempo a mi bebé en brazos, etc.

J. se pasa el día dando explicaciones a la gente que nos hace preguntas o comentarios y yo ya me he hartado. Por ejemplo, si me preguntan cuanto tiempo tiene directamente digo la edad corregida. Si me dicen porqué tengo a mi niño en brazos un largo rato J. explica que los médicos nos aconsejan que cojamos al niño todo el tiempo que podamos para compensar el tiempo que ha estado en la incubadora, que tienen que asimilar que el contacto físico de otra persona no está asociado a una vía, a una inyección, al dolor, etc... y yo... al próximo que me lo diga ... procuraré no arañarle, jejejeje.

Diooooooos... sábado vuelvo al trabajo.

3 comentarios:

nerona dijo...

És que hi ha molta gent que té poca feina i es posa on no la demanen!!

I molts ànims per la tornada a la feina! Com tot suposo que té coses positives i negatives!

Finestreta dijo...

Ànims!!!

La meva germana també va tenir els nens a la incubadora i s'ho va passar fatal... A més la pobra tenia una nena a casa a la que casi no podia veure pq es passava el dia a l'hospital! Pobret fes-li molts mimitos...

i ànims amb la reincorporació!!!

Carbassona dijo...

Molts ànims per la reincorporació guapa!!!!!