27 de diciembre de 2007

Pequeña denuncia navideña

Este año he estado preocupada, no he sentido el espíritu navideño por ningún sitio, no lo siento, no lo respiro, pero lo anhelo.

Estoy hipersensible... muy triste. (No es nada serio, eh? le estoy poniendo un poco de dramatismo) Esto me pasa por vivir en un pueblo aburridísimo (jejejeje, es otra excusa)

Además el libro romanticón que me estoy leyendo no me ayuda en mi estado de ánimo. Siempre me pasa, cuando leo un libro me sumerjo en él y siento lo mismo que los protagonistas.
Soy de las que se rien a carcajadas o lloran leyendo. Pero me gusta ser así.

Pero ayer... vi Pocahontas. Estaba sola en casa (ideal para disfrutar de una peli de dibus) y... QUIERO DENUNCIAR QUE NADIE ME AVISÓ DE QUE LOS PROTAS NO ACABAN JUNTOOOS. Cómo lloré. Y no lloro casi nunca. Solo he llorado con 3 pelis en toda mi vida:
1) Mujercitas
2) Tras la milla verde
3) Pocahondas
Ni en Navidad se respetan los finales felices.

Y digo yo: ¿Dónde están los típicos anuncios navideños, los de turrón, de cava, ambientados en escenas navideñas?

12 comentarios:

Anónimo dijo...

A mi me da vergüenza admitirlo pero con la película que más he llorado fue Titanic...si...Titanic. Lamentable. También lloré mucho con Hotaru no haka. Es una película preciosa.
Con Mujercitas lloré también pero fue leyendo el libro. Y es que la muerte de Beth es uno de los momentos más tristes.
Cuando estás un poco depre lo mejor son las pelis cómicas!!
Petonets!!

Ingrid dijo...

Núria: Ostres con Titanic no lloré pero quedé muy "tocada" durante algunos días. No la he vuelto a ver ni la miraré nunca más.
Sí, sí, fue con la muerte de Beth que lloré.
Tampoco es que esté por el suelo pero me desahogo contando mis tonterías.
Gracies guapa per estar aquí XD

Anónimo dijo...

¡Pero si a los de Disney habría que denunciarlos! ¿No te has dado cuenta de los argumentos? Auténticos dramones... ¿Qué clase de enseñanzas les transmiten a nuestros hijos?

¿Sabes qué? Me iba a poner a ejemplificar, pero bien pensado, creo que me has dado una idea estupenda para un post. Mañana, o pasado mañana máximo.

Anónimo dijo...

Para llorar, llorar, Bambi. A la salida del cine los niños van diciendo ¿donde está el papá de Bambi?, ¿Bambi es chico o chica?, ¿Por qué a Tambor le tiembla la pata?, mientras que curiosamente a todos los adultos les ha entrado polvo en los ojos.

Abrazos

Unknown dijo...

Huy,nena,no te me pongas tan melancólica!sé que en estas fevhas es inevitable,pero vamos,que no le echemos más leña al fuego.
No soy muy melodramática con las pelis,pero lloré la tira con los Puentes de Madison y Love Story en su época.
Muchos abrazos.

Anónimo dijo...

Ostres doncs jo tampoc m'havia adonat que a pocahontas no acabaven junts! Quina pena...

Per cert, et fa res que t'escrigui en català al teu bloc? És que com que em vas començar a escriure tu en català...

Jo ara mateix vaig a veure una peli de plorar, i la vaig a mriar amb la finalitat de plorar, perquè en tinc moltes ganes, i com que no vull plorar pel que m'ha passat avui, ploraré per la peli! :P

Ingrid dijo...

finestreta: i tant que pots escriure en català!! jo faig el blog en castellà per arribar a m´s gent. Plora filla, plora que va molt bé! Ànims guapa que no tothom fa el que fas tu! de veritat!

Irene: jajaja, me alegro haberte inspirado un post. me pasaré por tu blog XD

k: Ui! Bambi! no la he visto y me he autocensurado. No creo que la soporte! Pero que crueles son los de Disney!

Orleans: pues no he visto ninguna de las dos. Melancólica? eso no es nada con mi estado de ánimo actual.Pero todo pasa, no?

Muchas gracias!!
Besos

Daniel Marcos dijo...

Sí, yo creo que es verdad lo que dices... ¿dónde están los anuncios?
Recuerdo haber empezado a ver anuncios navideños desde le 15 de noviembre... pero me parece que después del 8 de diciembre empezaron a desaparecer.

Nottinghill dijo...

Ahir vaig plorar com una boja...i saps amb quina peli??? La plaça del diamant...Feia mesos que no plorava així...
Jo vaig néixer a Gràcia i vaig viure fins els 22 anys...i tornar a veure aquells carrers i la protagonista...
No sé que va ser pero no vaig para de plorar..suposo que també em venia de gust!!!!
Per cert us recomano el llibre...es una història trista pero alegre a la vegada.

Anónimo dijo...

Yayay... lo de Pocahontas es una timada muy grande!! Además lo mejor de todo es que en la segunda parte se va con otro!! ¬¬... Ayer echaron Aladin...

Ingrid dijo...

neres: lo confieso la miré!!! El genio es lo mejor. Bienvenida!!

Nottinghill: sí, a vegades ens fan plorar o apareix el nus a la gola sense saber ben bé perqué. Va taaaant bé deixar-se anar i plorar. A mi em costa tan. Però amb Tras la milla verde vaig plorar per anys sencers.

daenyel: con lo bonitos que eran los anuncios cuando yo era pequeña. Supongo que querran ser un poco más laicos y llegar a más consumistas.

Anabel dijo...

Muy interesante su articulo! :):):):):):)